Journal de hendriet1988, 07 oct. 18

Zo, wat een verschil!! Goed gedaan, hoor. 

Dankjewel 😁👊 

Wauw, wat een verschil in twee jaar. Voor mij is de persoon op de ene foto niet anders dan die op de andere foto, en dat meen ik oprecht, maar ik begrijp heel goed dat je er zelf heel blij mee zult zijn. Ik spreek uit eigen ervaring. 

Dank je Hawkey. Ik ben uiteraard nog dezelfde persoon, net als jij dat ongetwijfeld ook nog bent. 😉. Wel zit ik veel beter in mijn vel.... Wat voor mij echt een eye opener geweest is, is dat ik vorig jaar februari in het ziekenhuis kwam met enorme koliek aanvallen... Het bleken galstenen te zijn en ik moest een gespecialiseerd ziekenhuis hebben vanwege mijn gewicht om de galblaas er uit te laten halen. Eerst werd gezegd een academisch ziekenhuis, maar uiteindelijk is het een ziekenhuis geworden met ervaring met mensen met extreem overgewicht.... ook had ik een gesprek in het ziekenhuis waar ik in de eerste instantie was opgenomen. Ik vertelde toen over onze plannen voor een tweede kindje en ze zei ook heel bot: Als je dood wilt, moet je met dit gewicht/ deze BMI zwanger worden.... Dat kwam echt hard aan. 

Zo! Dat is zeker schrikken. Maar toch Hendriet, er zijn ook heel veel mensen die een waarschuwing krijgen, en ff schikken, en verder gaan. Ook zag ik in t ziekenhuis wel eens mensen aan de chemo, en dan stonden ze buiten te roken. Dus, petje af voor jou!! En je beloning komt deze maand ♡★♡ 

@Hendriet; een paar jaar geleden heb ik ook een periode gehad met aanvallen van galstenen, iets wat een een bekende familiekwaal is in mijn familie. In mijn geval bleek het meer gruis dan stenen te zijn en na verloop van tijd zijn de aanvallen weg gebleven. Uit research die ik zelf online heb gedaan heb ik inderdaad geleerd dat de operatie bij overgewicht veel zwaarder is dan normaal, omdat een zogenaamde sleutelgat operatie dan niet mogelijk is. Dit was voor mij nog niet de wake-up call omdat de aanvallen op een bepaald moment weer stopten en daarmee de urgentie ook verdween. Maar dit staat natuurlijk in geen verhouding tot wat jij te horen kreeg in het ziekenhuis. Het komt niet over als de meest tactvolle boodschap om aan iemand over te brengen, maar als het geholpen heeft om je naar dit punt te brengen heeft het misschien toch zijn nut gehad. 

Ik heb nog wel eens kleine aanvallen, maar dat duurt dan maar een paar minuten en volgens het ziekenhuis is dat normaal. Ik weet wel dat ik me nu veel beter voel en ook meer energie heb (normaal gesproken dan, nu zou ik de hele dag wel kunnen slapen 🤣🤣).