Journal de supersquirrrel, 08 oct. 22

Dit bericht is heeeel lang, dus negeer het gerust ;)

Ik wil niet meer hardlopen. Ik kan niet beschrijven hoe en waarom, maar ik voel tranen opkomen elke keer dat ik mijn hardloopschoenen uit de kast trek en elke dag ben ik weer als de dood dat mijn conditie achteruit gegaan is. Ik ben bang om te gaan hardlopen, en bang om het niet te doen. Het is geen hobby meer, maar een middel om meer calorieën te verbranden. Ik ben oprecht gelukkig met het feit dat ik een goede conditie heb nu, maar op zijn beurt ook weer bang dat te verliezen. En ben ik anders wel actief genoeg? Het helpt niet als je ouders constant zeggen dat ze tienduizend stappen per dag zetten en ik maar achtduizend gemiddeld haal ondanks drie keer in de week te gaan hardlopen.

Behalve hardlopen zal ik nog een update over eten geven. Het gaat, soort van. Donderdag ochtend begon het, ik was 0,5 kg aangekomen. Yay yippie wow fantastisch. Ja, niet zo voor mij. Ik at gemiddeld 1700 kcal per dag, dus om dan zoveel aan te komen is niet heel realistisch. Maar het voelde niet als vocht. En om te zeggen “Roos wat maakt het uit, gewichtsschommelingen zijn normaal!” Helpt niet veel. Het ding is, ik heb al zo lang geen gewichtsschommelingen gehad. Want ik verloor altijd zo snel gewicht dat schommelingen nooit te zien waren.
Wat was het dan? Het kan goed dat er iets met mijn lichaam aan de hand is (niet ernstig dan). Ik heb al een aantal dagen overal kramp, met name in mijn ribbenkast en sinds donderdag ook rond mijn maag. Het enige wat ik anders dan anders had gegeten was een beschuit met muisjes, misschien reageerde mijn lichaam daar gewoon slecht op. We zien wel.

Donderdag had ik ook weer een afspraak bij de diëtiste, omdat ik niet was afgevallen mocht ik deze keer het rustiger aan doen en hebben we wat afspraken gemaakt over het avondeten, en dat was het wel.

Gisteren was weer druk, twee afspraken rond Accare. Begon om 8:00uur in het ziekenhuis voor bloedprikken, dus ook geen ontbijt gegeten natuurlijk. Dat voelde… heilig, om eerlijk te zijn. Ik moet bekennen dat het veel te goed voelde om met een lege maag op pad te gaan. Over het bloedprikken, ze namen eerst vier buisjes af, en omdat het ook om het meten van mijn bloedsuikerspiegel ging moest ik daarna hele zoete siroop drinken en twee uur op een stoel wachten in de wachtkamer. Ik heb kruiswoordpuzzels gedaan, was best vermakend. Na twee uur namen ze nog een buisje bloed af en daarna mocht ik eindelijk water drinken om van die vieze smaak van de siroop af te komen. In de auto naar huis at ik mijn walnoten en thuis gewoon de crackers die ik normaal ook dan moet eten. Als lunch nam ik wat ik meestal als ontbijt neem (yoghurt + muesli en fruit) boterhammen zou ik ‘s avonds al moeten eten omdat we lasagne zouden eten (liever niet). Maar de mozzarella moest op dus we aten gevulde paprika’s en aardappels en verse worst. Dat eerste wil ik niet, maar die andere twee zijn verrukkelijk. Dus ik nam gewoon wat worst en aardappels, klaar. Maar toen bedacht mijn brein ineens “je hebt toch geen brood gehad, neem anders meer worst”. En dat heb ik met mijn domme kop gedaan. Waarom dom? Omdat ik er me nog steeds vreselijk schuldig over voel. Ik heb tot half één ‘s nachts liggen huilen en ben, tijdens mijn korte avondwandeling, ook maar zo’n tien minuten gaan rennen om me beter te voelen. En omdat ik zo laat ging slapen, werd ik pas na 10:30uur wakker vandaag. Ik sliep wel goed, dat is waar. En dat mocht ook wel eens. Maar daarom begon mijn dag wel weer met stress, want hoe moest het met eten? Ik heb besloten hetzelfde als gister te doen, ik wil er echt niet aan denken nog meer te moeten eten.

Behalve het bloedprikken had ik gister dus nog een afspraak bij Accare, deze keer het interview. En tijdens dat interview besefte ik me pas dat ik nog steeds diep in de problemen zit met eten, en dat het echt niet zo goed gaat.

Terwijl ik het interview deed, had mijn moeder een gesprek over mijn jeugd met een andere psycholoog daar. Op de terugweg naar huis kreeg ik dan weer een heel verhaal over hoe ik vroeger was. Dat was dan weer niet erg hoor, is best leuk om te horen.

Accare is wel precies hoe je het zou verwachten eigenlijk. Weegschalen en meetlinten liggen in een afgesloten inbouwkast, boven de balie hangt meteen een bordje met “wat goed dat je er weer bent 💜” en overal kaartjes met motiverende en geruststellende teksten. De gang heeft een ander tapijt in het midden, knalgroen en de pilaren lijken op neppe bomen. Er wordt echt alles gedaan om het een rustige sfeer te geven. Opzich heel goed, maar voor mij voelt het een klein beetje dreigend juist.

En ik word er steeds maar aan herinnerd dat ik 55kg moet gaan wegen. Ik ben echt bang daarvoor, het lijkt me zo vreselijk er weer uit te zien als ik toen deed. Ik heb nog veel video’s van mezelf van toen die ik bijhield, en ze maken duidelijk dat dat niet het beeld is dat ik van mezelf wil.

In het kort: Ik ben onrealistisch veel aangekomen, eten gaat lastig en ik wil stoppen met hardlopen.
Nog iets positiefs? Nou, ik heb deze week dus mijn nichtje ontmoet. En gister bleek ik gegroeid te zijn, ik ben weer 170cm :)

48,9 kg Perdu jusqu'à présent: 0 kg.    Reste à parcourir: 0 kg.    Régime suivi: Raisonnablement Bien.

---

1077 kcal

Gras: 42,17g | Prot: 51,40g | Glu: 115,25g.   Déjeuner: Linessa Yoghurt Drink Limoen, Crownfield Crunchy Muesli Multifruit, Milbona Greek Style Yoghurt 2%, Jumbo Stevia Zoetstof, Blueberries, Kruidvat Psyllium Vezels. Dîner: Boiled Egg, Kruidvat Chiazaad, Milbona Yoghurt Griekse Stijl 2%, Jumbo Stevia Zoetstof. Snacks/Autre: Milbona Smeerkaas Puntjes 50+, Brekies Mueslireep Cranberries, Aldi Walnoten Ongebrand, Aldi Multivitamine, Linessa Yoghurt Drink Limoen, Aldi Walnoten Ongebrand, Bolletje Oerknäck Meergranen. plus...